تنهایی و علاقه به جدا ماندن از دیگران

اعتقاد ما به تنهایی یکی از موانع در پیدا کردن دوست و همدم است. ما شخصاً خود را از دیگران کنار می کشیم و روابطمان را در سطح بسیار سطحی و ابتدایی نگاه می داریم و در نتیجه در میان صدها نفر که همه روزه در اطرافمان هستند خود را بیکس و تنها احساس می کنیم. ما خودمان را به این قانع می سازیم که هیچ کس نمی تواند ما را بفهمد و احساساتمان را درک کند. البته واضح است تا وقتی که ما احساسات خود را با کسی در میان نگذاشته، افکارمان را برای هیچ کس روشن نساخته و توضیحی در باره خودمان به دیگران ندهیم دیگران نیز به ما اعتماد نمی کنند و با ما وارد ارتباط نخواهند شد.

در تنهایی خود را فریب میدهیم

با بیان اینکه به دیگری احتیاج نداریم خود را فریب می دهیم وقتی در زندگی از طرف کسی به ما صدمه ای وارد شود ممکن است اعتماد خود را به دیگران از دست داده و برای حمایت از خود این اعتقاد را تقویت کنیم که به هیچ کس احتیاج نداریم و به تنهایی راحتتر می توانیم بر زندگی چیره گردیم. ما از احساس ضعف و احتیاج به دیگران وحشت داریم و می ترسیم که دیگران از نیاز و ناتوانی ما سوء استفاده کرده و هر شرایطی را به ما تحمیل نمایند. در نتیجه مصراً به خود تلقین می کنیم که احتیاجی به دیگری نداریم بیش از اندازه محتاط هستیم برای ما مشکل است که اجازه بدهیم دیگران در زندگی خصوصی ما وارد شده و سر از کار ما درآورند. نمی خواهیم هیچ کس به اسرار و مسائل خانوادگی ما پی ببرد و همچنین برای ما بسیار سخت است که از دیگران چیزی بخواهیم و درخواستی داشته باشیم. بدین جهت ممکن است هرگز اجازه ندهیم که دیگران با ما باب دوستی و رفاقت گشوده و به زندگی خصوصی ما راه یابند. چنانچه کسی خواست به ما نزدیک شود فوراً فکر می کنیم چه خطا و اشتباهی را مرتکب شده ایم و چرا می خواهند سر از کار ما درآورند؟ فکر می کنیم یا شخص مزبور خیال تسلط و در اختیار گرفتن ما را دارد و یا فریب و خدعه ای در کار است.

مشکلات را به تنهایی به دوش میکشیم

با وجود اینکه بار سنگین مسائل و مشکلات را به تنهایی به دوش کشیدن کاری بسیار شاق و طاقت فرساست باز هم ترجیح می دهیم که برای حمایت از خود و زندگی خود این بار گران را به تنهایی به دوش بکشیم.نمی خواهیم ده دیگر الا اعتماد کنیم باز هم به خاطر صدمه و لطمهای که در نتیجه اعتماد به دیگران درگذشته خورده ایم، تصمیم گرفته ایم که دیگر به کسی اعتماد نکنیم. ما آنقدر با گذشته خود مشغولیم و آنچنان از تکرار این گذشته بیمناکیم که دیگر فرصتی و جرأتی برای نگاه کردن به اطراف و شناختن آدمهای خوب و قابل اعتماد نداریم. در نتیجه این عدم اعتماد و عدم نزدیکی و صمیمیت همیشه با این اعتقاد منفی در انزوا و تنهایی باقی میمانیم.

تنها ماندن نشانه بالغ شدن نیست

به گزارش مجله زیگیل ما به اشتباه با برداشتی نادرست گمان می کنیم تنهایی نشانه ای از رشد و بلوغ است با این برداشت غلط شرط اساسی رشد و بلوغ یعنی استقلال و عدم وابستگی را با تنهایی و جدایی از دیگران اشتباه می کنیم و تفاوت میان وابستگی و همبستگی را تشخیص نمی دهیم.با تصور اینکه باید آدم بالغی باشیم و آدم بالغ به همبستگی و همراهی دیگران نیازی ندارد خود را از دیگران جدا و منفک همکاری کند، با مشکلات زندگی به تنهایی مواجه شده و یک تنه به مبارزه می پردازیم. در نتیجه بسیاری از اوقات یا مجبور به تعلل و مسامحه کاری می شویم و یا از زیر بار حل مسائلی شانه خالی می کنیم در حالی که می توانیم با یاری دیگران مشکلات و مسائل را خیلی راحت تر از پیش پای خود برداریم.

منبع:http://www.zigil.ir